Niet denken maar zijn
woensdag 21 september 2016'Niet denken maar doen', zei mijn vader vroeger altijd. Nu 2 ½ week thuis van mijn retraite in Frankrijk. De grootste ontdekking: het denken dient mij niet meer. Au! Het is 'niet denken maar zijn' geworden. Het bedenken van hoe mijn leven er zou moeten en kunnen uitzien heeft zijn langste tijd gehad en stevent af op een faillissement. De grootste angst hierbij is het verliezen van de totale controle en het afstevenen op mijn eigen faillissement. Dat betekent dus loslaten ervan. Dat kan met heel veel weerstand oftewel lijden, heb ik gemerkt of op een zachte manier en dat laatste levert veel meer op heb ik gezien, veel meer vreugde zelfs, en vertrouwen op wat 'de bedoeling' is in mijn leven. Vertrouwen op een hogere hand dus, op een helpende hand en niet alles meer zelf bedenken. Dat geeft een rust! En natuurlijk is het af en toe spannend omdat ik dit 48 jaar niet gedaan heb en deze 'donkere' kant veel licht nodig heeft dus om op te lossen. Je zou het dan ook als zeer positief kunnen zien, een dergelijk proces. Er schijnt heel veel licht op iets nieuws wat zich wil ontvouwen.
Even volhouden nog tot er genoeg licht op geschenen heeft (maar ook daar heb ik geen controle over) en dan maar hopen dat ik krijg wat de bedoeling is...