Interview met Paul Loomans, zenmonnik, auteur en tijdsurfer

Ik ben zenmonnik, ik beoefen intensief Zenmeditatie d.w.z. zitten in de Boeddha houding. Je beoefent deze meditatie zonder doel, je vraagt niets van de beoefening. Mijn opleiding is feitelijk mijn Zen- beoefening, d.w.z. de training in het jezelf vergeten. Je schept daarmee een instrument in jezelf dat heel gevoelig kan waarnemen en je projecties laat zien en bovendien laat waarnemen wat jezelf liever niet wil zien. Je kan dan objectief observeren wat er in jezelf gebeurt. 

Ik ben begonnen met het stressonderzoek toen ik er zelf last van had. Ik probeerde in die tijd alles te controleren met lijstjes en die lijstjes werden zelf de stress. Ik was acteur en regisseur van bewegingstheater. Ik heb een opleiding gevolgd die erg van het lichaam uit ging. Dat heb ik langzaam achter me gelaten sinds 2006/2007. Toen nam ook de Stressontknoping een steeds grotere vlucht.

 

Het ontstond niet uit het niets. Ik was verantwoordelijk voor het European Zen Center in Amsterdam, ik had mijn eigen beroepsactiviteiten en ik had een gezin met jonge kinderen. Ik ervaarde stress en wilde weten of het mogelijk is vanuit rust te functioneren. Dat werd mijn zoektocht. Ik kende mensen die vanuit rust leefden ook al hadden ze veel te doen. Dat bewonderde ik en ik wilde hun geheim ontrafelen. Op een dag ben ik mijn lijstjes weg gaan gooien.

Ik raad nu overigens niet aan direct alle lijstjes weg te gooien. Het werkt beter je er geleidelijk losser van te maken. Ik begon dat te doen wat omhoog kwam in mijn bewustzijn. Het bleek daarbij heel belangrijk hoe je de dingen ontvangt, namelijk dat je een band schept met iets dat je van plan bent te gaan doen. Als je je bewust voorstelt wat je wilt gaan doen, gaat het leven in je onbewuste. Vervolgens geeft de intuïtie het juiste moment aan om het uit te voeren. Dat is de basis van het Tijdsurfen. Het gevoel bleek een veel betere manager dan de wilskracht. Als je maar een relatie mee schept met wat je wilt gaan doen. Je zegt: ´ik ga of wil dit doen´ en het lijkt me leuk om te doen en niet meer: 'ik moet dit doen'. Ook is het beter de dingen na elkaar te doen i.p.v. naast elkaar, dus 1 ding tegelijk anders ontstaat onrust.

 

In de Zen wordt vaak gezegd ´de tijd gaat zo snel als een pijl´. Ik vergelijk de dag vaak met een kralenketting. Elke actie die je doet is een kraal van de kralenketting. Je eet, doet iets op de computer, je praat met iemand, je werkt iets uit, je gaat naar bed etc. Het zijn allemaal afzonderlijke kralen aan de kralenketting van de tijd. Als je steeds de ene actie na de ander doet kan je heel goed zien dat het een kralenketting is. Elke kraal heeft de mogelijkheid om volledig beleefd te worden. Maar heel vaak haasten we ons om iets anders te doen. 

 

Voor mij wel want in het absolute gezien zijn het allebei stukjes van je leven. Als je er aandacht aan geeft dan wordt thee drinken net zo´n mooie kraal als het uitwerken van dit interview. Maar geef deze aandacht niet dogmatisch! Je mag gerust een kopje thee drinken een beetje mijmeren. Je hoeft het niet met ingespannen aandacht te doen maar doe het met milde aandacht. Dan krijgt elk moment iets moois, elk moment kan een geschenk zijn.

Ik denk dat het belangrijk is dat je én projecteert en visualiseert wat je wil en tegelijk loslaat. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan maar als je loslaten spiritueel beoefent dan zul je beleven dat de verwezenlijking van jezelf in het nu is.

Dit 'nu' omvat je toekomst. Meditatie helpt daarbij want mediteren is loslaten.

 

Ik ben zelf stressgevoelig vandaar dat ik er bewust naar ging kijken. Ik had er baat bij. Dat begon zich vervolgens op een intuïtieve manier te vermengen met mijn Zen-beoefening. En daar kwam Tijdsurfen uit. Vervolgens ben ik stress verder gaan onderzoeken en begreep dat Tijdsurfen symbolisch de begane grond is van een huis met vier verdiepingen. De kelder herbergt de emotionele stress, op de 1e verdieping vinden we onze gedragspatronen en (belemmerende ) overtuigingen. Het dakterras is vervolgens de plek waar je communiceert.

Nu ervaar ik in mijn eigen leven dat rust het uitgangspunt is. Ik wil pas aan het eind van de dag tot rust komen maar het als basis ervaren van het handelen. Zo keer ik steeds weer terug naar rust. Ik begin de dag met rust en beëindig de dag ook zo.

 

Er zijn volgens mij twee redenen. Ik denk dat een deel van de stress die we ervaren van alle tijden is. Dat zijn de kelder en de 1e verdieping. De oorzaak ligt hierbij meestal in de jeugd. Bijvoorbeeld verwaarlozing, of omgekeerd veel opgelegde druk. Ook trauma´s van de ouders kunnen een oorzaak zijn. De begane grond gaat over het afhandelen van je taken en daarin ervaren we momenteel steeds meer stress. Tegenwoordig doen we in 1 dag wat we vroeger in een week deden.

Ik denk angst voor de dood ook van alle tijden is. Volgens mij hebben mensen die een spirituele beoefening hebben dat minder. Vroeger was het geloof het antwoord op de angst voor de dood. Nu is dat meer bezig zijn met spiritualiteit. Als je weinig met spiritualiteit bezig bent kun je er op een bepaald moment achter komen dat niets is wat het lijkt en dat alles maar lucht is. De Boeddha zei: de oorzaak van het lijden is verlangen. Vertaald naar nu kun je zeggen: de oorzaak van het lijden is dat je het doel vooral legt in de toekomst. Als je je hele leven alleen maar moeite doet om van alles te bereiken dan leef je in een illusie. Ik zeg vaak chargerend: je bent er al. Daarmee verdwijnt de angst dat je iets moet doen om ergens te komen. En dat je er dan zou zijn.